otobüs yolculuğunda herkes uyurken uyumam ben. karanlık holde yanan küçük spot ışıklarını sayarım. dışarıya bakarım. sonra şöför uyursa kaç kişinin ölebileceğini düşünürüm. aslında kendimi düşünürüm daha çok. içimdekileri düşünürüm sonra dışa vuramadığım içimdekileri düşünürüm. sonra dışa vurduğum saçmalıkları düşünür üzülürüm. yaptıklarım, yapmak istediklerim, yapmak isteyipte yapamadıklarım. sonra istiklal gelir hatrıma. beline sarılıp sarhoş sarhoş arşınlarım hayalimde. bağıra bağıra taksime çıkarken “acaba ne konuştuğumuzu yanımızdan geçenler duyuyor muydu” kaygısını taşırım. sonra kokoreç yerim. sonra istiklalin dudağını öperim. sonra boynunu.. sonra yanağını.. sonra… çok sonra istiklal vücut olur, ben sarhoş halde üzerinde gider gelirim. istiklal ne güzelsin be. istiklal sen ne terbiyesizsin be? en önemliside iyiki varsın be. midem bulanıyor, yapcak bi’şey yok.fuck..Ekim2010